Hayvancılığın en önemli ihtiyaçlarından biri olan kaba yemler içerisinde en başta gelen yonca, yem bitkilerinin kraliçesi olarak bilinir. Adaptasyon kabiliyeti yüksek olup, en sıcak bölgelerden en soğuk bölgelere ve bol yağışlı bölgelerden, kurak bölgelere kadar yayılmış çeşitleri mevcuttur. Çok yıllık olup, kuvvetli ve derine giden kökleri yardımı ile kuraklığa ve donlara direnç göstererek 4 – 30 yıl yaşayabilmektedir. Ekonomik ömrü, bakım koşullarına göre 4 – 7 (ortalama 5) yıldır. Bir vejetasyon döneminde, bakım ve bölge şartlarına göre 2 – 10 kez biçilebilmektedir.

Sulama ve gübrelemenin iyi uygulandığı koşullarda, diğer yem bitkilerine oranla daha verimlidir. Kuru ot olarak dekara verimi yine bakım ve bölge şartlarına göre 300 – 2.500 kg arasında değişmektedir.

Yonca otu, diğer yem bitkilerine oranla proteince, vitamince ve mineral maddece zengin olup %17,9 oranında ham protein içermektedir. Yapraklar, saplara oranla daha nitelikli yem verdiğinden yonca otunun kurutulmasında yaprak kayıpları en aza indirecek işlemler yapılmalıdır. Yonca, münavebede yer aldığında bir dönüme 19 kg kadar azot bağlamaktadır. Böylece, toprak dinlenmekte ve besin maddeleri, organik maddelerce zenginleşmekte, su tutma yeteneği artmakta, dolayısıyla da kendinden sonra gelen ürünün verimini arttırmaktadır.

Her tip toprakta yetişmekle beraber en iyi kireçce zengin tınlı – kumlu, kumlu – tınlı yapıda ve yeterince nemi bulunan topraklarda yetişmektedir. Ekim derinliği 0.5 – 2.0 cm arasında ve dekara serpme ekimde 3.0 – 3.5 kg, sıraya ekimde 2.0 – 2.5 kg tohum kullanılmalıdır.

En iyi gübreleme ahır gübresi ile yapılandır. Ahır gübresi yoksa toprak işleme sırasında 12 – 16 kg/da fosfor, ekim sırasında 2 – 3 kg/da azot, gerekiyorsa 12 – 20 kg/da potasyum verilmesi uygundur.

Yoncanın en uygun biçme dönemi 1/10 (yani %10) oranında çiçeklendiği dönemdir.